Op het moment van schrijven is Monsieur Aznavour net uitbracht in Frankrijk. De kritieken zijn er zonder uitzondering laaiend positief en de verwachtingen zijn bij distributeur Paradiso Films dan ook hooggespannen.

Monsieur Aznavour vertelt het levensverhaal van de in 2018 overleden Franse zanger; hij werd 94, maar zijn muziek heeft eeuwigheidswaarde.

Charles Aznavour werd in 1924 geboren in Parijs als zoon van vluchtelingen voor de Armeense genocide. Het in het arme gezin onvoorspelbaar, hoe het hem later zou vergaan. Niets deed vermoeden dat hij honderd jaar later als legende de cultuurgeschiedenis zou ingaan.

Ze verliepen aanvankelijk ook helemaal niet goed: zijn pogingen om een muzikale carrière op te bouwen. Hij was maar klein van stuk (later ging hij dat gebruiken) en zijn stem was veel te schor. In de jaren '50 kwamen er mede door de hulp van Edith Piaf toch de eerste successen en verder weet u wel wat er van kwam: niet alleen de zanger, maar ook de schrijver van zijn chansons en de acteur Charles Aznavour.

We moeten hier apart de naam van Tahar Rahim noemen: hij speelt de titelrol maar zingt ook de liedjes; hij heeft er speciale zanglessen voor gevolgd en heeft ook de mimiek van de zanger nauwkeurig bestudeerd en zich eigen gemaakt.

De film is in nauw overleg met de familie van Aznavour tot stand gekomen: zijn schoonzoon is een van de producenten.

Anno 1970 en dat zie je er helemaal aan af, zijn we te gast op de chique Barton Academy, een jongenskostschool in de Amerikaanse staat Massachusetts. De kerstvakantie staat voor de deur en de leerlingen zien uit naar de tijd dat ze thuis zullen zijn. Op enkele achterblijvers (holdovers) na dan. Angus Tully is er een van en hij zal samen met de chagrijnige geschiedenisleraar Paul Hunham, die eens zelf op de school zat, noodgedwongen in het instituut door moeten brengen. Gelukkig is er ook nog cafetaria-beheerder Mary Lamb, die rouwt om het verlies van haar zoon, die omkwam tijdens de Vietnamoorlog.

"The holdovers is zo'n hartverwarmende film die je jaarlijks moeiteloos opnieuw kunt consumeren." (de Volkskrant)

"Drama wordt moeiteloos afgewisseld met komedie. Er is plaats voor tijdgebonden muziek, en eindelijk eens geen liedjes die we al duizendmaal eerder gehoord hebben" en "The holdovers is ouderwets en stijlvol vakmanschap." (Cinemagazine)

Niet eerder was ballet op film te zien in Oudenbosch. Met-natuurlijk-de gezinsvoorstelling van De Notenkraker doen we daar wat aan.

The Royal Ballet uit Londen heeft een naam hoog te houden en is verantwoordelijk voor de prachtige aankleding en het ballet in twee bedrijven op muziek van Tsjaikovski. "De opwindende sprookjessfeer wordt perfect verwerkt in de spectaculaire dans in deze onvergetelijke balletklassieker." (persmap)

In het kort: Beleef de kerstavond bij de familie Stahlbaum en maak een betoverend avontuur mee met Clara als iedereen in bed ligt en zij maar niet in slaap komt. Kijk hoe Clara en haar betoverde notenkraker tot leven gekomen als prins, in opstaan komen tegen de Muizenkoning en zijn muizenleger. Clara en haar prins reizen naar Snoepgoedland waar de Suikerboonfee de baas is en aan het eind alle snoepgoed een laatste wals danst.

JEUGDFILM

En nóg een film van Dikkie Dik, die op 18 december uitkomt, maar lekker al in de Kerstvakantie bij Fanfare is te zien.

In hun tweede film zien Dikkie Dik en Poes Muis voor de eerste keer sneeuw in de tuin. Nu nog een slee zien te vinden. Op de slee komen ze zowat al hun vriendjes tegen. En dan is er ook nog een nieuwe buur gekomen: hond Blaf, die wel een lawaaischopper is. Als hij nou ook maar vriendjes wil worden...

Films uit Iran die Europa bereiken zijn meestal ook een aanklacht tegen het regime en dat is bij My favourite cake niet anders. De opnames moesten in het geheim worden gemaakt en regisseurs Maryam Moghadam en Behtash Sanaeeha mochten niet bij de première zijn op het Filmfestival van Berlijn: het Iraanse regime vond de film controversieel, omdat een vrouw de verplichte hijab niet draagt, omdat er in de film alcohol wordt gedronken en wordt gedanst...

Mahin van 70 wil 30 jaar na het overlijden van haar man nog iets van het leven maken en in een restaurant spreekt ze Faramarz aan, zo te zien een aardige man van haar leeftijd. Hij blijkt een taxichauffeur te zijn en net als Mahin had hij last van de autoriteiten omdat hij in een band speelde die op bruiloften optrad. Als Mahin Faramarz uitnodigt in haar appartement om haar favoriete taart voor hem te bakken wordt het een onverwachte en onvergetelijke avond...

"Je ziet het allemaal op het gezicht van de fantastische acteur Lily Farhadpour - de melancholie, hoop, ondeugendheid en vastberadenheid. Taxichauffeur Faramarz (Esmail Mehrabi, al net zo goed) trekt haar aandacht en ze rust niet voor hij bij haar op bezoek komt. De mooiste avond van zijn leven, zal hij ingetogen en toch stralend bekennen." (de Filmkrant)

Als in het rustige Oldenzaal van begin jaren 60 een groep Italiaanse gastarbeiders opwachting maakt om de textielindustrie gaande te houden, is die rust wel voorbij. De Italianen werken hard en klagen niet, maar stelen ook de harten van de Twentse meisjes.

Een van de arbeidsters, Johanna, wil méér dan het fabriekswerk en de zorg voor haar vader en broer. Ze wil hogerop, samen met Francesco, een van de nieuwe Twentenaren van Italiaanse afkomst. Ze droomt van een carrière in de mode-industrie.

Historisch zijn de 'Spaghettirellen' die ontstonden toen de spanningen tussen de Twentenaren en de Italianen het kookpunt bereikten en die het startpunt waren voor het fictieve verhaal van Tegendraads.

Van regisseur Ben Sombogaart vertoonden we eerder onder meer Bride Flight (9,05), De Storm (8,41) en Knielen op een bed violen (8,87).

Een groot advocatenkantoor doet vooral veel werk voor zware criminelen. Rita werkt er wel, maar is eigenlijk te goed voor het werk en bovendien wordt ze nauwelijks gewaardeerd. De Mexicaanse drugsbaron Manitas Del Monte doet haar een aanbod dat ze niet kan weigeren, omdat ze daarna nooit meer zal hoeven werken. Del Monte wil uit het wereldje stappen en zijn imperium achter zich laten. Voor een maffiabaas heeft hij wel een heel bijzondere wens: eindelijk de vrouw worden die hij altijd al heeft willen zijn: Emilia Pérez.

"...maar voor de liefhebber van gedurfde cinema die zich op de rand van arthouse en mainstream bevindt, is dit een boeiende traktatie." (FilmTotaal)

Zelf waren we zeer onder de indruk van het verhaal van Souleymane, die na een gevaarlijke tocht vanuit Guinee uiteindelijk in Parijs is terechtgekomen. Hij heeft geen papieren en kan alleen op naam van een ander wat verdienen als maaltijdbezorger. We rijden gehaast met hem mee op zijn fiets door de drukke straten van Parijs en hij is voorbereid met een ingestudeerd verhaal, mocht hij worden aangehouden.

Zo'n verhaal heeft hij ook voor het gesprek met de immigratiedienst, die kan beslissen over een verblijfsvergunning. Maar dat verhaal hebben ze daar in diverse variaties eerder gehoord.

Abou Sangare, die Souleymane speelt, is ook met zijn vrienden vanuit Guinee vertrokken. Via Algerije, Libië en per bootje naar Italië kwam ook hij in Frankrijk terecht.

"L’histoire de Souleymane is een intrigerend docudrama dat behoorlijk binnenkomt bij de kijker." (Cinemagazine)

Met de film van deze week sluiten we aan bij de aandacht voor het slavernijverleden in verschillende landen. Ni chaînes... doet dat voor de Franse geschiedenis voor het eerst op film. Regisseur Simon Moutaïrou werkte nauw samen met historici om de film zo realistisch mogelijk te maken en zo bij te dragen aan het bewustzijn rond het Franse slavernijverleden.

Op de Franse kolonie Île de France, het huidige Mauritius in Oost-Afrika, ontsnapt de 16-jarige Mati in 1759 van de suikerrietplantage. Zij neemt het risico van een klopjacht door of namens haar 'eigenaar' om te proberen de vrijheid te bereiken. Ze gelooft het verhaal dat ergens op eiland een vrijplaats is voor marrons, gevluchte slaven. Mati's vader Massamba vindt dat ze zich beter kan schikken in haar lot, hij is een belangrijke tussenpersoon voor de plantagehouder en zijn geknechte arbeiders, omdat dat de enige manier is om te overleven. Massamba ziet geen andere mogelijkheid dan ook te ontsnappen en zijn dochter te vinden voor het te laat is.

"Moutaïrou, die al jaren werkzaam is als filmscenarist, deed uitgebreid research voor zijn sterke regiedebuut. Zo stuitte hij op de figuur van Madame La Victoire; in haar tijd de enige gescheiden vrouw op het eiland én, samen met haar zoons, de rabiaatste slavenjager van allemaal." (de Volkskrant)