Do 16 januari 2025 20:15 u
Ma 03 februari 2025 14:00 u
Zelf waren we zeer onder de indruk van het verhaal van Souleymane, die na een gevaarlijke tocht vanuit Guinee uiteindelijk in Parijs is terechtgekomen. Hij heeft geen papieren en kan alleen op naam van een ander wat verdienen als maaltijdbezorger. We rijden gehaast met hem mee op zijn fiets door de drukke straten van Parijs en hij is voorbereid met een ingestudeerd verhaal, mocht hij worden aangehouden.
Zo'n verhaal heeft hij ook voor het gesprek met de immigratiedienst, die kan beslissen over een verblijfsvergunning. Maar dat verhaal hebben ze daar in diverse variaties eerder gehoord.
Abou Sangare, die Souleymane speelt, is ook met zijn vrienden vanuit Guinee vertrokken. Via Algerije, Libië en per bootje naar Italië kwam ook hij in Frankrijk terecht.
"Lhistoire de Souleymane is een intrigerend docudrama dat behoorlijk binnenkomt bij de kijker." (Cinemagazine)
Met de film van deze week sluiten we aan bij de aandacht voor het slavernijverleden in verschillende landen. Ni chaînes... doet dat voor de Franse geschiedenis voor het eerst op film. Regisseur Simon Moutaïrou werkte nauw samen met historici om de film zo realistisch mogelijk te maken en zo bij te dragen aan het bewustzijn rond het Franse slavernijverleden.
Op de Franse kolonie Île de France, het huidige Mauritius in Oost-Afrika, ontsnapt de 16-jarige Mati in 1759 van de suikerrietplantage. Zij neemt het risico van een klopjacht door of namens haar 'eigenaar' om te proberen de vrijheid te bereiken. Ze gelooft het verhaal dat ergens op eiland een vrijplaats is voor marrons, gevluchte slaven. Mati's vader Massamba vindt dat ze zich beter kan schikken in haar lot, hij is een belangrijke tussenpersoon voor de plantagehouder en zijn geknechte arbeiders, omdat dat de enige manier is om te overleven. Massamba ziet geen andere mogelijkheid dan ook te ontsnappen en zijn dochter te vinden voor het te laat is.
"Moutaïrou, die al jaren werkzaam is als filmscenarist, deed uitgebreid research voor zijn sterke regiedebuut. Zo stuitte hij op de figuur van Madame La Victoire; in haar tijd de enige gescheiden vrouw op het eiland én, samen met haar zoons, de rabiaatste slavenjager van allemaal." (de Volkskrant)
Het ligt bepaald niet voor de hand om de hoofdrol in een biografie door een aap te laten spelen. Maar Robbie Williams legde uit dat hij hiermee zijn eigen brutale, aapachtige karakter wilde uitdrukken. Hij werkte dus mee aan de film, sprak de teksten in en regisseur Michael Gracey maakte er een flitsend spektakel van.
"Het waargebeurde verhaal van de glansrijke carrière, de dramatische val en de buitengewone comeback van de Britse popsuperster Robbie Williams, een van de grootste entertainers aller tijden." Hoe zouden wij het beter kunnen zeggen dan de persmap.
Begonnen in de razendpopulaire boyband 'Take That' ging het solo nog veel harder en dat had ook zijn weerslag...
"...wordt Robbie Williams vertolkt door een aap, een prima vondst. De zelfspot van de Engelse zanger, die in deze film over diep vallen en weer opstaan de vertelstem voor zijn rekening neemt, maakt zijn niet bescheiden ego draaglijk." (de Volkskrant)
Opnieuw een loftrompet voor de creativiteit van in dit geval de Noorse film. Twee schoorsteenvegers praten bij hun werk veel met elkaar en brengen gemakkelijk ook het onderwerp van de filmtitel ter sprake. Maar als de ene onthult een seksuele ontmoeting met een andere man te hebben gehad en de andere regelmatig in zijn dromen langskomt als een vrouw, gaat dat toch de nodige consequenties hebben...
Op de Berlinale van vorig jaar won de film de prijs van de Oecumenische Jury, de CICAE Art Cinema Award én de Europa Cinemas Label Award.
"Het zijn gesprekken zonder gêne, empathisch en openhartig, vol nieuwsgierigheid naar de ander, zonder dat daarvoor je eigenwaarde en je eigen waarden opzij moeten worden gezet." (de Filmkrant)
Do 13 februari 2025 20:15 u
Ma 17 februari 2025 14:00 u
Amal is lerares op een school in Brussel. Met veel enthousiasme moedigt zij haar leerlingen aan om een liefde voor lezen en een vrijheid van expressie te ontwikkelen. Maar haar lesmethode komt in conflict met de principes van sommige leerlingen en hun families. Amal wil daardoor niet beperkt worden, maar...
"Bravo voor Rhalib (de regisseur, red.) omdat hij het lef heeft dit hete hangijzer onder de aandacht te brengen. Jongeren zijn onze toekomst en de multiculturele uitdagingen die hun samenleven met zich meebrengt, moeten bespreekbaar zijn, hoe moeilijk deze ook zijn." (Indebioscoop)
"De verbeten vertolking van Azabal helpt zeker ook. Amal drijft de spanning stelselmatig op, tot je de frustraties van het hoofdpersonage bijna kunt proeven." (De Tijd, België)
Daar is Mees Kees weer en hij beleeft natuurlijk opnieuw van alles op de school van directrice Dreus, die bezig is voor een vossenjacht.Mees Kees werkt in de klas aan een robotproject omdat hij dol is op alles wattechnisch is. Thuis vindt de moeder van Kees dat hij maar eens op eigen benenmoet komen te staan, maar of hij dat wel kan weet hij nog niet. En er speelt natuurlijknog veel meer...
De Gouden Palm van Cannes mogen we niet aan de aandacht laten ontsnappen, ondanks het feit dat geen van de 5 nominaties voor een Golden Globe werd verzilverd. Wellicht dat de film bij de Oscars nieuwe kansen heeft.
De knappe jonge vrouw Anora is een jonge sekswerker uit Brooklyn die zoon Ivan van een Russische oligarch ontmoet. De relatie lijkt meteen al meer dan zakelijk als Ivan Anora vraagt om voor 15.000 dollar een week bij hem te blijven. Dat loopt uit op een wel wat overhaaste trouwerij en Anora denkt zo gemakkelijk uit haar vorige leven te kunnen stappen. Als het nieuws van het huwelijk Ivans ouders in Rusland bereikt, lijkt het sprookje slecht af te lopen als ze naar New York afreizen om het huwelijk nietig te laten verklaren.
"Anora is een schurende klucht die Sean Baker bij het ontvangen van de Gouden Palm in Cannes opdroeg aan "sekswerkers in verleden, heden en toekomst"." (Filmkrant)
Na vorige week opnieuw een winnaar bij uw filmtheater en wel die van de Gouden Leeuw van Venetië. Een nieuwe film van Pedro Almodóvar wordt trouwens sowieso al door grote belangstelling omgeven. Hij is dan ook de grootste Spaanse regisseur van dit moment en kan gemakkelijk zijn acteurs kiezen. Met Julianne Moore en Tilda Swinton bewijst hij dat weer eens.
Ingrid is een succesvol schrijfster en als zij er achter komt dat haar oude vriendin Martha ernstig ziek is, wil ze er voor haar zijn. Als Martha's gezondheid sterk achteruit gaat, denkt zij erover na, hoe zij afscheid kan nemen van het leven en vraagt Ingrid haar daarbij te steunen. Ze reizen af naar een prachtige villa buiten New York en samen vieren ze het leven zolang dat nog kan.
"Zonder de te verwachten sentimentaliteit ontvouwt zich vervolgens een prettig kalm verteld verhaal, waarin de vriendinnen bedachtzaam converseren over leven en dood. Resulterend in een knap geacteerde film die veel minder levendig en prikkelend is dan we gewend zijn van Almodóvar, maar des te meer overtuigt in simpele schoonheid..." (de Filmkrant)
De film is gebaseerd op het boek 'Wat scheelt eraan' van de Amerikaanse schrijfster Sigrid Nunez.
Divine G werd onterecht opgesloten in de Sing Sing Correctional Facility (een strenge gevangenis) in New York. Om van zijn verblijf aldaar toch nog wat te maken, besluit hij mee te doen met een theatergroep met andere gevangenen. Wanneer Divine Eye, de harde drugsdealer, zich als nieuwe deelnemer bij de groep aansluit, besluiten ze hun eerste eigen komedie op te voeren, gebaseerd op de wensen van de gevangenen. Het wordt een tijdreis met piraten, gladiatoren, Freddy Krueger en zelfs Shakespeare. En Divine Eye moet ook nog de rol van Hamlet spelen, de rol die Divine G ook had willen invullen.
Zij opgemerkt, dat de film een waargebeurd verhaal vertelt over veerkracht, menselijkheid en de kracht van kunst, dat hij op locatie is opgenomen en dat het verhaal wordt verteld door een cast van voormalige gevangenen: Divine Eye bij voorbeeld wordt gespeeld door ex-gedetineerde Clarence 'Divine Eye' Maclin.
De film is gebaseerd op een artikel in het blad Esquire 'The Sing Sing Follies' van John H. Richardson uit 2005 over een theaterrehabilitatieprogramma in de Sing Sing-gevangenis.